zondag 7 augustus 2011

Boottochtje

Gistermiddag heb ik op een paar terrasjes gezeten. Lekker uit de zon een pilsje en een echte espresso. De koffie die hier gedronken wordt heeft een soort mokka-achtige smaak. Wel lekker, maar een echte espresso is toch lekkerder. Ik heb wat gelezen en gekeken. 

Tegen 4 uur ben ik bij het water gaan zitten. Een soort boulevard. Op een bankje. Ik heb foto's en filmpjes gemaakt.  Toen het wat begon te schemeren kwam er een man naar me toe en bood aan me voor 50 rond te varen. Ik dacht een moment na. Er liggen 5 drijvende restaurants in de haven en ik was van plan daar te eten. Voor ik iets kon zeggen verlaagde hij zijn prijs. Dat was wel erg snel. Ik ging al gebarend akkoord dat hij me naar het restaurant zou brengen, ik daar eten en hij me weer terug bracht. Ik had gelezen dat dat 60 kost. Hij ging akkoord en bleef met zijn armen het rondje te varen. Ik ging een hoge trap de kade af aan boord van zijn motorbootje. 

Hij voer een wel heel groot rondje. Hij gebaarde naar voren en de lucht. Tegen de tijd dat we uit de haven waren kleurde de lucht al wat rood. Hij maakte buiten de haven een grote ronde naar rechts. In de verte zag ik een strand (goed te weten, daar mijn Spaanse vrienden vanuit Sapa naar toe). En de zonsondergang was inmiddels al goed te zien. De rotsen werden zwart,  de lucht kreeg alle blauwe kleuren met roden. Zo mooi!! En het bootje ronkte verder. Ik zat voorop met een soort King of the world-gevoel. 

Af en toe wees hij me op rotsformaties. We voeren langs boten, een visser die een net binnen haalt. Het werd steeds donkerder. Het was me wel duidelijk dat hij dit vaker deed. Op het juiste moment een toerist oppikken en niet moeilijk doen over de prijs. Ik had al bedacht dat ik hem meer zou geven. Hij maakte de ronde af door links van de haven te gaan en weer terug om de drijvende restaurants heen. Hij bracht me niet daarheen en ging terug naar de trap waar we aan boord gingen. 

Ik betaalde hem niet dubbel, maar 100. Ik klopte hem op de schouder en pakte hem beet. We lachtten  Zo royaal als ik dacht dat ik was, vroeg hij er nog eens 20 bij. Hoewel dat in feite erg veel is, is het maar relatief. Ik bedoel, ik gaf 200 voor 2 lullige tasjes aan een Black Hmong vrouw... Er liepen 3 vrouwen langs die nieuwsgierig waren wat er gebeurde. Hij vertelde enthousiast dat hij me had rondgevaren met de zonsondergang, helemaal daar en daar langs. (Soms hoef je de taal helemaal niet te spreken om het te kunnen volgen) Ze keken nog verbaasd. Ze liepen uiteindelijk door, waarbij ik het idee had dat ze de 20 extra wel veel vonden. Ik niet. We lachten beiden tegen elkaar. Hij was in een soort extase en gebaarde dat hij aan boord ging slapen. Hij was binnen voor die dag. Gaaf contact met alleen maar gebaren en wat klanken. 

Ik heb op land een heerlijke viscurry gegeten. Op een terras met een ventilator die af en toe wind langs blaast en heb me weer verwonderd over mensen die zich ergeren dat ze niet snel genoeg geholpen worden (waarna ze heel rustig weglopen, zonder haast). Al zittend en mensen kijkend zit ik hier echt te genieten. Ik lach naar veel mensen die langs zo'n terras lopen.  Echt heel erg gaaf. Naar m'n hotel gelopen en vroeg gaan slapen. Hoewel 22:30 hier niet meer vroeg is. 

1 opmerking:

  1. Gaaf! Niet gedacht dat je nog vis zou leren eten ;-) Als je terug bent dan neem ik een haring voor je mee! Maar ondertussen vermaak je je zo te lezen (en zo te zien aan de mooie foto's) prima met het Vietnamese eten en alle andere indrukken! Goed bezig hoor, zelfs naar de kapper geweest, da's altijd wel weer een belevenis in zo'n land. Je bent een Dapper Dan Man of je bent het niet...

    Good old friend John H. heeft trouwens ook weer een lekkere cd gemaakt die doet denken aan the good old days. Ik weet niet of je kunt downloaden, maar ik stuur hem wel even als zipbestand naar je mailbox.

    BeantwoordenVerwijderen