Mr. Cabdriver

Dus ik ben met het vliegtuig naar Hanoi gevlogen. Goh, wat is dat een verademing. De nachtelijke tochten in bewegende voertuigen (trein en bus) zijn me niet goed bevallen. Nu hoefde ik alleen maar een uur te wachten, een uur te vliegen en een uur in de taxi te rijden.

De taxirit had iets korter gekund. Ik heb weer aan Marieke's opmerking 'de leukste ervaringen zijn de onverwachte, als er iets mis gaat' gedacht.

Op aanraden van zowel mijn vorige als mijn nieuwe hotel (ik had telefonisch gereserveerd), had ik de naam en het adres van het hotel op een papiertje geschreven en aan de taxichauffeur laten zien. De chauffeur was een jaar of 20 en sprak geen woord Engels. Behalve het woord 'beautiful', toen hij mooie meisjes op straat zag. Hij slingerde daar nogal bij en reed al wat roekeloos, maar omdat het verkeer in Vietnam overwegend langzaam rijdt, maakte ik me geen zorgen op de achterbank.

Hij bekeek het papiertje en kende het adres niet. Hij belde (http://www.youtube.com/watch?v=33LTaXldIL8), wat bij toeval opnam, omdat die zo hard in de tfn schreeuwde. We reden een uur. Ik kreeg de indruk dat hij toch niet wist waar het was, dus ik laat met mijn lang-leve-de-iPhone de kaart zien met de pin van de locatie van het hotel. Hij voelt nattigheid, want hij maakt woeste gebaren. Hij blijft toch zoeken in de buurt waar we zijn en vind het adres waar geen hotel staat. Het is een buitenwijk van Hanoi. Hij belt weer en het wordt duidelijk. Er zijn twee straten met dezelfde naam.

Een taxichauffeur rijdt in Hanoi al behoorlijk gewaagd. Maar een nijdige taxichauffeur nog veel gewaagder. Het verwonderde me echt dat hij niets of niemand heet geraakt. Hij kreeg dingen voor elkaar die ik niet voor mogelijk had gehouden. Bijv. bij een kruising van 3 á 4 banen brommers, bussen en auto's, zonder te stoppen links afslaan. Zij stopten stuk voor stuk, of beter: minderden allemaal vaart en reden om ons heen. Was best gaaf. En dat dan tig keer achter elkaar.

Onderweg heeft hij zijn frustratie en woede ook meermalen op peil gehouden door op mijn papiertje iets toe te voegen. Zijn woede werd wel vervelend. Uiteindelijk begreep ik dat bij mijn adres de toevoeging 'nga' ontbrak. Ik keek nog eens op de website van het hotel en daar stond de toevoeging niet. Zijn rijstijl wilde ik graag filmen, maar wilde hem ook niet provoceren.

Veel km's later kwamen we bij het juiste hotel aan. Omdat ik geen $5 extra wilde betalen (we waren 15 overeengekomen) nam hij me mee het hotel in. Na een felle discussie met het hotelpersoneel accepteerde hij uiteindelijk toch de helft extra die ik bereid was meer te betalen. Hij snapte mij ook wel, alleen moet hij het verschil met zijn salaris bijleggen.

Toen hij weg was vertelde de receptioniste dat de toevoeging 'steeg' betekent. Op de site stond idd 'lane' achter het adres. Had ik niet opgeschreven, maar vraag me af of het Engelse woordje iets veranderd had.

Nu de adrenaline weg is valt het allemaal wel mee. Maar om het niet voor niets te hebben getypt plaats ik het toch.

Wel een erg leuk hotel trouwens. Ik zit hier mijn 3 laatste nachten in Vietnam.

Hué - Hanoi

De Boarding lounge van het vliegveld van Hué.

Cadeautje voor Manon

Vanmiddag heb ik lekker op een terras gezeten, een cola en een pilsje gedronken en zinnige dingen opgeschreven. 

Vandaag is Manon jarig en ik wilde haar feliciteren op een beetje leuke manier. Ik had al wat videootjes geprobeerd (er is echt een goede reden waarom ik geen  videoblogs gebruik), dus bedacht ik wat anders. Ik was niet tevreden over wat ik wel had, maar ging toch op zoek naar een internetcafé. 

Onderweg liep ik voorbij één van de erg vele bars (waar de Vietnamezen luidruchtig van zich laten horen), stopte, liep terug en ben naar binnen gegaan. Ik vertelde de jongen achter de counter, wat ik wilde. Om een of andere reden aarzelde hij, maar toen ik hem quasi-smeekte zei hij dat het wel kon. Hij leidde me naar een kamertje en omdat ik me opeens afvroeg waar ik terecht was gekomen, maakte ik mijn verzoek nog eens duidelijk. Hij bevestigde het lachend en verwees me naar binnen.

Het was geen bar met een podium, maar een gebouw met kamers waarin je met eigen vrienden lekker los kunt gaan. Of alleen, kan ook. De kamer bestond uit 3 banken met kunststof kussens in rond een tafel, een eigen wc, een discobol en een karaokeset (met afstandsbediening in plastic ;). Er viel een last van mijn schouders. Ik zou gewoon alleen zijn, want ik had toch verwacht dat een paar Vietnamezen verveeld naar me zouden kijken.

Hij vroeg of ik ook wat wilde drinken en een pilsje leek me wel een goed idee. Hij kwam met 6 halve liters aan. Zo wanhopig zag ik er toch niet uit? Hij mocht er 5 weer meenemen. Gelukkig was die ene wel lauw.

Uit een boek heb ik een toepasselijke song gekozen en het resultaat plaats ik misschien nog wel. Hahahaha. Ze maken je stem trouwens vals. Misschien dat dronken Aziaten dan toch wel kunnen zingen.

Kookles, Food from Hué

Ik heb vanochtend kookles gehad. Eerst naar de markt. Om 8 uur al. Hoewel dat redelijk laat is, aangezien de markt al om 4 uur begint.  Mijn kokkin kocht groente, vlees en garnalen en legde van alles uit over hetgeen ze kocht en wat er in de buurt lag. 

Na de markt terug naar restaurant Waterland (echt waar :). Achterin was een tafel ingericht waar we gingen koken. Zij en nog een meisje demonstreerden en ik kon daarna aan de slag. We maakten 3 gerechten. Banh Khoai (een pannenkoek met Hué pindasaus), Nem chay (loempiaatjes op 2 manieren klaargemaakt, met een vissaus) en Bun Bo Hué (miesoep met rundvlees). 

Telkens als een gerecht klaar was, aten we het samen op. Dwz het was redelijk veel en we kregen het ook niet op. Een vierde gerecht was er ook nog (met vis), maar het was te veel om ook nog op te eten. Ik heb van alle 4 de recepten, dus dit stukje Vietnam neem ik in elk geval mee naar huis. 

Maandag heb ik nog een kookles. Dan Food from Hanoi. Die van vandaag was klein van opzet; ik was de enige deelnemer in een klein restaurantje. Die van maandag lijkt groter en is nogal wat duurder. Deze was in elk geval erg leuk.

Maandverband

Het maffe bij het maandverband incident, was dat ik de enige was die het zag gebeuren. Ik moest er hard om lachen. De Franse vrouw niet. Ze reageerde hetzelfde als bij het flesje water. Toen de oude vrouw (het was een tandeloos krom klein vrouwtje) haar aanraakte met het pakje maandverband, rukte ze haar arm weg en bond het vrouwtje in. Ik ben haar blijven volgen. Ze lachte zelf niet. Ik kon niet zien dat ze er schik in had. Het leek alsof ze serieus was. Ze had het pakje gevraagd aan een ander oud vrouwtje, die het uit haar winkelvoorraad haalde. Onderling heb ik ze ook niet zien lachen. Als ze al de draak met haar staken, was dat niet te zien. Dat heb ik trouwens Vietnamezen helemaal niet zien doen met toeristen. Of nu juist wel?

Pagodes en graftombes

Vandaag ben ik met een boot en veel andere toeristen met een gids langs enkele belangijke pagodes en graftombes van keizers die in de 19e eeuw (de dynasty eindigde in 1931).

Veel foto's gemaakt. Als je je er een beetje in verdiept is het interessant. De meeste gebouwen zijn echter slecht onderhouden of weggebomadeerd. UN organisaties hebben wel eea hersteld, maar dit vormt een schril contrast met de oude gebouwen en ruïnes er naast.

Overal waren ook weer de opdringerige verkopers. Onder de toeristen was ook een Franse vrouw die ik allen maar erg chagrijnig heb zien kijken. Ze reageerde nogal bot tegen een oude vrouw die haar water wilde verkopen. De vrouw liep weg en kwam terug met een pakje maandverband. :)))

Rondje Hué

Na aankomst heb ik om de hoek gegeten, bij een tentje die Hang Me heet. Ik heb me door de naam niet laten tegenhouden. Alles wat ik op de menukaart met foto's aanwees schudde Me haar hoofd. Dit gerecht was erg lekker volgens haar. En dat klopte. Het was van rijstmeel en gepureerde garnalen gemaakt.



Dit is Minh. Hij fietste me naar verschillende locaties in Hué.

De cylclo rijders zijn heel handig. Ze maken gezellige praatjes met je en zijn heel volhardend. Ik vroeg Minh me naar de oude citadel te brengen. Onderweg heeft hij het gezellige praatje gehouden. Ik wilde vandaag niet zoveel, dus heb ik me lekker rond laten rijden. Wel veel voor betaald. Maar ja, 'veel' is nog steeds  relatief.

Hij bracht me naar de citadel:




De oude citadel is de plek waar de keizers vroeger woonden. Het is oud en vooral vernietigd en herbouwd. Nog steeds wordt het gerestaureerd.

Minh bracht me ook naar een huis waar Ho Chi Ming ook gewoond heeft. Naar een bonsaïtuin, waar vooral sieraden werden verkocht. En naar een markt.

Hué

Net aan gekomen in hotel.

De slaapbus

Het nieuwe rijden met comfort voor de passagier is helemaal vreemd voor de chauffeur van de Vietnamese nachtbus. En dat is zacht uitgedrukt. Noodstops. Toeteren. Plotseling uitwijken. De weg zelf werkt ook niet mee. Geloof me. Daar helpt zelfs geen rijstwijn tegen. Geloof me. Ik blijf wel in mijn ligplaats liggen, dat dan weer wel.

23 foto's en 2 video's

Ik heb een paar van veel meer foto's en video's geplaatst. Ze geven een klein beetje het gevoel weer van zoals het werkelijk was. De rust, puurheid en eenvoud zijn niet op een foto vast te leggen.

Hué!

Met nog een week te gaan Vertrek ik morgen verder naar het zuiden. Met de bus (soft sleeper) ga ik naar deze voormalig keizerlijke stad. Ik vertrek om 21:30 en kom er om 08:00 uur aan.

Pu Luong, maandag 15-8

Na een bord gebakken rijst met ei zijn we snel vertrokken. We hebben vooral kilometers gemaakt. Onderweg wel veel foto's en filmpjes gemaakt. Minder vaak gestopt dan op de heenweg. Was wel een leuke reis weer. Heel andere route. We stopten nog bij spelende jochies die nog leuk op de foto staan. En een behoorlijk onder water gelopen weg. Sõn is er doorheen gereden. Ik heb slootje gesprongen.

10 km voor Ninh Binh nog het grootste tempelcomplex van Vietnam bekeken. Het vooral nog in aanbouw, maar de huizenhoge gouden Boeddha beelden staan er wel.

(Morgen alleen de foto's nog plaatsen.)

Pu Luong, zondag 14-8

Rond 8 uur ontbeten, alleen, de rest had al gekookte rijst gegeten. Sõn maakte gebakken mie met varkensvlees en groenten voor mij.

Die dag hebben we van alles bekeken. We reden eerst naar de markt. Daar deed Sõn boodschappen voor lunch en diner. De gastvrouw van de komende homestay daar ontmoet; ze nam de ingrediënten mee, waaronder een levende kip (foto). We hebben veel kilometers gemaakt en veel plekken bekeken en overal foto's gemaakt.

Om half 1 kwamen we bij de tweede homestay. Toen werd net de kip geslacht. Dit huis was op dezelfde manier gebouwd en ingedeeld. Zij hadden het veel minder druk. Hoewel ze wel bezig bleven. Terwijl zij Kookten genoot ik van hun uitzicht; een vallei met rijstvelden met overal grote rotsen verspreid.

Om 1 uur zaten we aan tafel voor de lunch. Ze kookten met z'n drieën en de kip hoefde alleen stuk gehakt en gekookt, dus daar zat de tijd niet in. We kochten ook tofu en die was wel heel erg lekker klaar gemaakt. Ze hadden ook een dochter van 9. Mooi om te zien met welk gemak zij een kom rijst met stokjes naar binnen werkt.

We rustten tot 4 uur en hebben een wandeling door de valleien gemaakt. Mooie vergezichten en veel uitleg gekregen over alles dat daar groeit en bloeit. Sõn vertelde sowieso, gevraagd en ongevraagd, veel over het leven in Pu Luong.

Toen we bij het huis terugkwamen, zaten daar de Fransen die ook de trekking in Cat Ba deden. Zij waren net aan komen lopen met hun gids.

We aten met z'n achten een verscheidenheid aan gerechten. Heel erg lekker. Ook weer met bier. En rijstwijn en veel proosten en bijschenken.

De slaapplekken werden klaargemaakt. We sliepen weer vroeg. Net als de avond er voor heb ik nog even zitten kletsen met Sõn. Hij praatte meer en dan blijkt maar weer dat ook de Vietnamezen snel het effect van alcohol merken ;).

Pu Luong, zaterdag 13-8

We vertrokken om 8 uur. Hebben vele uren gereden. Achterop de scooter heb ik gekeken om zoveel mogelijk te zien. Ik heb nog een bericht geplaatst, daarna kon Sõn, mijn gids, wel bellen en ik had geen verbinding meer.

Om half 3 kwamen we aan bij de 'homestay' voor die nacht. Ik heb kennis gemaakt met de gastvrouw en -heer. Aardige mensen, maar spreken alleen Vietnamees. Dus echt contact heb ik niet met ze gehad. Een vader en hun zoon woont bij hen. Het is hard werken voor deze mensen. Naar westerse maatstaven zijn ze arm. In het natuurreservaat is sinds 5 jaar electriciteit. Ze maken alles zelf met hetgeen ze uit de jungle halen. De huis staan op palen. Boven is 1 verdieping en 1 ruimte. Naast het huis staat een houten gebouw, de keuken, en een stenen met houten deel, voor wassen en wc. Alles van hout is heel kundig en ingenieus gemaakt. Alle huizen die er staan zijn op eenzelfde traditionele wijze gebouwd.

We rustten tot 4 uur en hebben toen een wandeling door de vallei gemaakt. Wat een geweldige plek. Er stroomt een rivier door de vallei. Het water wordt door een waterrad zeker 3 meter mee naar boven genomen, waar het in goten verder wordt verplaatst naar de plekken waar ze het nodig hebben. Met name de rijstvelden worden zo van water voorzien. De foto's geven een beeld, maar halen het niet bij de werkelijke schoonheid.

We aten met de familie. De avondmaaltijd bestond uit (een) vis, vissoep, gekookte groene papaja, muntsalade en rijst. Alles centraal op schalen en ieder doet met stokjes eten in een eigen bakje. We dronken bier bij het eten, maar er werd ook rijkelijk rijstwijn geschonken en geproost. Sõn beschermde me door mijn glaasje telkens niet helemaal te vullen (vond híj nodig ;).

Na het eten is het daar bedtijd. Ik was ook wel moe. De lokale bevolking vast ook, zij staan om 5 uur weer op.

Terug in het hotel

Vanmiddag tegen 5 uur bij het hotel teruggekomen en opnieuw ingechekt. Tegen 8 uur gegeten en begonnen met schrijven voor het blog. Mijn aantekeningenboekje ben ik ergens vergeten, maar het zit nog vers in mijn geheugen. Ik plaats morgen dag 2 en 3, denk ik. En hopelijk ook de foto's.

Einde stilte

De rust en de stilte zijn weer voorbij. Ik zit nu na 3 uur rijden aan een Bia Hoi Viet Ha. Sõn heeft net 2 drakenvruchten gehaald. Ze zijn echt heel bijzonder. O ja de foto's zeggen later meer dan woorden, over wat ik de afgelopen dagen gezien heb.